Rezzan Alavant
ajanimo.com’a yazmaya başladığımdan bu yana 1996 ile 2005 yılları arasındaki yaşanmışlıklarımdan kimilerini paylaştım sizlerle.
Şimdiyse, evdeki kedigillerin tanıtımının tamamlanması açısından zaman tünelinde büyükçe bir adım atıp, 2012 yılında duracağız.
22 Temmuz 2012…
2012’ye gelene kadar köprülerin altından çoook sular akmış, yaşantım 180 derece değişmiş..
Mesela annem vefat etmiş, sonra da Oğlum… Ve ben kanser ile tanışmışım…
22 Temmuz 2012…
Özelliği olmayan sıradan günlerden biri… Çok sıcak, nem oranı almış başını gitmiş…
Gölgeden gölgeden, küçük adımlarla ofise doğru yürüyorum.
Tam sitenin bahçe kapısına yönelmişken, birden karşı kaldırımdaki hareketlilik dikkatimi çekiyor. Sonra kalbimi yerinden zıplatan yavru kedi sesleri…
Hemen olay mahaline intikal ediyorum tabii…
Ben kendimden geçmiş henüz gözleri bile açılmamış yavrularla ilgilenirken, yavruların başında toplananlar da birer ikişer toz olmuşlar…
Uzun süre belki anneleri gelir diye başlarında bekledim.
Ne gelen var, ne giden…
Sonra ezilmesinler diye bir kutuya koyup, onları ofise çıkardım.
Akşama kadar boşuna çevrede emzikli bir anne kedi var mı, yok mu; dolandım, durdum.
Kedi besleyen semt sakinlerine, kapıcılara, köşedeki büfeye, çiçek satan esmer vatandaşlara…
Sanki yavruları bir leylek getirmiş, o çalıların dibine bırakmıştı.
Bakırköy Belediyesi’nin barınağı ofise çok yakın. Veterinerlerden biriyle aram iyi. Emzikli bir anne kedi bilirler umuduyla oraya gittim.
Yok, yok, yok!..
Barınaktakilerle fikir alış verişinde bulunduktan sonra, onları sahiplendirene kadar bakıcı anne olmaya; Beşir ile Willy’nin evdeki rahatlarını kaçırmamak için de yavrulara ofiste bakmaya karar verdim.
Ve zor günlerim böylece başlamış oldu…
Gözleri henüz açılmamış iki yavruya anne olmak…
Anne sütüne en yakın olduğu söylenen, domuz ciğerinden yapılmış ıslak mamayı ılık su ile incelterek biberonla besledim onları.
Karınlarını doyurduktan sonra sindirim ve boşaltım sistemlerinin çalışması için ılık su ile ıslattığım pamukla karıncıklarına masaj yaptım.
Avucumun içinde tutup, klozetin başında dakikalarca çişlerini ve kakalarını yapmalarını bekledim.
Ofisteki bir odayı boşaltıp, prizlerini iptal edip, onlara tahsis ettim…
Akşam eve gittiğimde aklım onlarda kaldı.
Sabah onlara kavuşmayı iple çektim.
Günler günleri, haftalar haftaları kovaladı.
Ramazan bitmiş, Şeker bayramı gelip çatmıştı.
Bayramda her gün ofise gitmemek için yavruları evde misafir etmeye karar verdik.
Şenlikli bir bayram oldu o bayram.
Beşir ile Willy yavrulara nefes aldırmadılar. Salonun ortasına koyduğum taşıma kutularına gidip, tıslıyorlar. Büyükler tısladıkça, küçükler kutuların en arka köşesine sinip, görünmez olmaya çalışıyorlardı.
Sonra kutuların kapaklarını açtım. Yavrular yavaş yavaş çıkıp, geri kaçmaya, büyükler de ilk andaki despotluklarından vazgeçmeye başladılar.
Bayram bizim için milad oldu.
Yavruları bir daha ofise götürmedim.
O güne kadar sonuçsuz kalan sahiplenecek aile arama işine de son verdim.
Siyah beyaz olanı erkek; serserinin önde gideni. Adını Pascal koyduk.
Sarı beyaz olanı dişi; şımarık, bilmiş, nazlı… Onun adına da Suzi dedik.
Sonra zaman su gibi akıp gitti.
22 Temmuz 2012 tarihinden 14 ay sonra; 3 Ekim 2013’te facebook hesabıma şunları yazmışım:
“YENİ DOĞAN KEDİ ANNESİ OLMAK ÇOK ZORDU, AMA BAŞARDIK
Anneleri yoktu. Gözleri bile henüz açılmamış. Vızır vızır işleyen bir cadde kenarındaki çalılıkların dibinde… Yaşayacaklarından emin bile değildim. Barınak veterineri önerdi: Birkaç günlüğüne bakıcı anne olacaktım sözde. Ancak, sonrasında ne emzikli bir anne kedi bulduk, ne de sahiplenecek bir-iki kedisever… Mecburen anneleri oldum. Geliş, o geliş yani… Şimdi 14 aylık oldular. Kedi nüfusu da 4..”
Facebook’ta bu paylaşımı yaptığımın üzerinden de 2,5 yıl geçti… Bebeklerim büyüdü, bu temmuz geldiğinde 4 yaşını bitirip, beş yaşına basacaklar.
Evdeki durum mu?
Ne siz sorun, ne ben anlatayım kıvamında…
