İyi ki Kadife!

Ben bir Belediye Veteriner Hekimiyim, Kadife bir sokak köpeği. Ona ismini veren şey tüyleriydi. Yaklaşık 5 yıl önce tanıştık. Kısırlaştırdım, aşıladım, iyileşti, ait olduğu sokağına saldık. Sokakta ilk karşılaştığımız gün, beni tanıyıp teşekkür edercesine sırnaştı bana, ben de onu sevdim, oynadık biraz. Böyle başladı hikayemiz. Sonra nerde karşılaşsak o beni hep benden önce görür, iki bacağını karnıma koyar, ayağa kalkar, oynar, sevinç çığlıkları atardı. Sanki dünyadaki en güzel şey benmişim, o da en güzel şeyi bulmuş gibi davranırdı. Arkadaşlarına beni görünce hava atar, yanımdakileri kıskanır, beni korumaya çalışırdı. İtiraf etmeliyim ben de onun sadıklığı ilearkadaşlarıma hava atardım.

Aklınız kedinizde kalmasın: Kedi kısırlaştırma hakkında merak edilen tüm detaylar için ziyaret edin.

Ben nereye gidersem oraya gelir, yorulmadan tüm şehri benimle turlar, girdiğim dükkanların kapısında benim çıkmamı bekler, ‘ben buradayım, bekliyorum’ der gibi camdan içeri bakardı. Beni eve bıraktığında vedalaşır, sabah evden çıktığımda onu aynı yerde bulurdum. Ne kadar kötü bir gün geçirsem de günün sonunda onunla karşılaştığımda, onun varlığına şükreder, olurdum. Covid-19 pozitif olup karantinada kaldığım günlerde, evden çıkamadığım için beni merak etmiş. Kapımın önüne gelip bekledi. Karantinadan kurtulduğumda bunu Kadife’nin en sevdiği yemekle kutladık. Tavuk döneri pek severdi. Bazen aybaşı kutlamamızı, bazen son paramı birlikte harcardık onunla. Dönerci de seviyor onu, bol bol veriyor. Kadife, ben durup dükkandan içeri bakar, hatırlatır bana. Çünkü beni çok iyi tanır, unutmasam alacağımı bilir.

Kuaföre gittiğimde dalgınlıkla yanlış binaya girmişim. Kadife doğru binayı bilir bana gösterir. Ben neleri severim, neleri sevmem, nerde çok kalırım en iyi o bilirdi. Bir kaza geçirmiş bir gün, bir araba ayaklarını ezmiş. Tedavi ettik. Onu iyileştirmek için çalıştım, sağlığına kavuştu. Onunla benim ilgileneceğimi bildiği için o da kendini güvende hissediyor tabi. Aramızdaki bağ zamanla giderek arttı. Ayağı yeniden iyileştiğinde beni sokakta görüp metrelerce öteden koşarak yanıma gelir, ayaklarını gösterir, üzerime sıçrar Kadife.
Hiçbir canlının sevgisini bu kadar derinden hissedeceğimi düşünmemiştim. Ne yapmıştım ki aslında? Benim işim buydu zaten. Onu sağlığına kavuşturmak. Minnet duygusu bu kadar yüksek, dili olmadan sevgiyi bu kadar iyi anlatan başka hiçbir canlı görmemiştim. Aslında itiraf etmeliyim ki ben de hiçbir canlıyı böyle sevememiştim. Tüm şehir tanıyor, tüm şehir seviyordu onu. Kadife de benim ailemi, arkadaşlarımı tanıyor, aynı sevgiyi onlara da besliyordu. Soğuk havalarda hep onu düşünür, gidip sokağına bakardım. Karnı tok ve güvendeyse ben de rahattım.

Bir ihbar aldık bir gün. Kadifeye araba çarpmış. Önceki kazasından sonra arabalara çok kızıyor onlara havlıyordu. Belki de haklıydı. Sadece özgürce sokaklarda yaşamak istiyordu. Onu hayata bağlamak için çok çalıştım ama bu kez mutlu son olmadı. Kadife’yi kurtaramadık. 11 Şubat günü kaybettik onu.
Telefonum susmuyor, duyan arıyordu. Bir yakınımı kaybetmiştim. Kadife bir parçamdı benim.
Kadifenin bir çerçeveli resmi asılı duruyor şuan ameliyathanede. O resmin altında yeni canları, hayata bağlamaya çalışıyorum. Ben bir sokak hayvanının hayatına dokundukça Kadife’nin huzurla uyuduğunu biliyorum. Her bir sokak canı bir Kadife artık. Onların kalplerindeki sevgiyi gördükçe ‘İyi ki’ diyorum. Ben bir Veteriner Hekimim. Kadife ve onun gibi canlar da sevginin canlı hali.